sənət

is. <ər.>

1. Müəyyən hazırlıq tələb edən və sahibinin yaşaması üçün əsas mənbə sayılan əmək fəaliyyətinin bir növü; peşə. Özünə sənət seçmək. Sənət öyrənmək. Sənətini dəyişmək. – <Yusif> usta Xəlilin yanında qırx yaşında ikən sərraclıq sənətini bir il müddətində öyrənib Qəzvinə müraciət etdi. M. F. A.. <Qurban Nənəxanıma:> <Şaqqulunu> istəmişəm sənətə qoyam ki, avara qalmasın, demisən ki, o neynir sənəti, cavan uşaqdı, qoy böyüsün. Ç.. . . Qulam müəllim bütün sənətlər içərisində öz sənətini <müəllimliyi> çox yüksək tuturdu. S. R.. // İş, peşə, məşğuliyyət. Hacının sənəti hamamçılıq idi. . . C. M.. Gördü ayı kəndli çəkir zəhməti; Var əcəb asudə, asan sənəti. // A. S.. Gəmi muzdurçuluğu . . çox ağır sənətdir. S. M. Qənizadə // Məc. mənada. <Sultan bəy:> Qərəz ki, təklik bir sənət deyildir. Ü. H.. Yaxşılıq insana bir sənət olsun; Dünya başdan-başa qoy cənnət olsun. S. V..

2. İncəsənətin qollarından hər biri. Musiqiçilik gözəl sənətdir. Bədii sənətin gücü. Sənət əsəri. – Əsil tamaşaçılar <Səttarzadəni> görəndə musiqi aləminin, sənət dünyasının zənginliklərini bir daha xatırlayırlar. M. C..

3. Bax sənətkarlıq 2-ci mənada.

◊ Sənət məktəbi – ixtisaslı fəhlə hazırlayan məktəb. <Aslan:> Mən sənət məktəbini təzə qurtarmış ustaların briqadiriyəm. S. Rəh.. Sənət məktəbinə məxsus göy rəngli paltar Həsənlə Lətifə çox yaraşırdı. H. Seyidbəyli.